Kwadrans - Emilia Kiereś

Czy masz kwadrans?

Piętnaście minut to raczej niewiele czasu, jednak czasami nawet drobna chwila napędza ogromne zmiany w całym naszym życiu. To co minęło zazębia się z tym co jest aktualnie i tym, co stanie się w odległej przyszłości. Wszyscy mamy swój moment zwany inaczej życiem. Część z nas chłonie wszystkimi zmysłami każdy mijający dzień, inni spoglądają na swój świat zza grubej szyby. Zdarza się, że choroba odbiera nam powoli siły, pamięć, wszystko to, co stworzyliśmy w pocie czoła sądząc, że jeszcze zdążymy się nacieszyć zgromadzonym majątkiem.

„Podobno każdy człowiek ma swój zegar, który odmierza jego czas. Nikt nie może na niego wpłynąć; nikt nie wydłuży sobie swojego czasu ani go nie skróci - każdy ma go tyle, ile mu dano. Zegarmistrz Zegarmistrzów sprawuje pieczę nad wszystkimi zegarami i dba o to, żeby działały jak należy. Dlatego trzeba zaufać. Ktoś czuwa nad naszym czasem. Nie możemy zrobić więcej, niż jest nam pisane”.

Emilia Kiereś należy nie bez powodu do ścisłej czołówki moich ukochanych autorek. Snuje swoje magiczne opowieści szeptem, pomaga pogodzić się z trudnymi momentami w życiu. Kołysze do snu, przynosząc wytchnienie. Jej twórczość jest tak wszechstronna i wielowymiarowa, że pozwala interpretować ją każdemu z nas na swój unikatowy sposób. Dopasowuje się do momentu naszego życia. Najpiękniejsze jest jednak w tej twórczości to, że Autorka nie narzuca się, nie podaje gotowych rozwiązań. Pozwoli każdemu odszukać w kakofonii dźwięków jego własny rytm serca. „Kwadrans” pobudzi wyobraźnię młodego czytelnika, być może wyrwie go ze schematycznego myślenia, do którego przywykł przez lata. Dwutorowa narracja jest przygotowaniem do przyszłych rozważań filozoficznych, których tak bardzo brakuje w polskich szkołach. Pracuję z Dziećmi prawie dwadzieścia lat i jestem przekonana, że nikt inny jak Pani Kiereś nie nauczy naszych Dzieci miłości do literatury. Nie liczcie jednak, że to będzie miłość od pierwszej strony. Dla większości pociech w wieku szkolnym przywykłych do kreskówkowych, prostych, kalkowych wręcz schematów może być to trudne spotkanie. To wymagająca, inteligentna proza, która potrzebuje dobrego przygotowania. Zastanówmy się jednak wspólnie, czy następne pokolenie nie ma prawa do nabycia umiejętności marzenia, władania językiem polskim w sposób kreatywny i wychodzącym poza wszelkie schematy?

Jestem pewna, że podobnie jak ja uważacie, że „Kwadrans” można zacząć czytać wspólnie, wieczorem, kiedy zbliża się pora snu. Dajcie znać, czy ta książka pochłonęła Was tak mocno jak mnie i czy spróbowaliście przekazać ją dalej?